Debate…
Debate ή αλλιώς, διάλογος, συζήτηση. Στην περίπτωση της χώρας μας δημόσιος διάλογος ή συζήτηση. Αυτό που όλοι ή…σχεδόν όλοι παρακολουθήσαμε, στις 29/05/2009 ήταν τυπικά, ένας δημόσιος διάλογος των πολιτικών αρχηγών. Ουσιαστικά, όμως δεν ήταν παρά μια ακόμη προσπάθεια των προέδρων των κομμάτων και των μελών τους να θολώσουν τα νερά, να ρίξουν για άλλη μια φορά στάχτη στα μάτια των ψηφοφόρων και φυσικά να βγουν οι ίδιοι κερδισμένοι. Ο μοναδικός στόχος ήταν η νίκη στο παιχνίδι των εντυπώσεων.
Όπως όλοι θα γνωρίζετε, μόνο στη χώρα μας, τα debate αποτελούν συζητήσεις, αποκλειστικά, μεταξύ δημοσιογράφων και πολιτικών. Ενώ, στον υπόλοιπο κόσμο τα πολιτικά πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα το ένα με το άλλο ή ακόμη καλύτερα, έρχονται αντιμέτωπα με το λαό και τους ψηφοφόρους, στην Ελλάδα πέντε αρχηγοί πολιτικών παρατάξεων τοποθετούνται ο ένας δίπλα στον άλλο και απαντούν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, συγκεκριμένων δημοσιογράφων, οι οποίες είτε είναι προσχεδιασμένες, άρα και οι απαντήσεις μελετημένες, είτε λίγο πολύ δεν έχουν μια και σαφή απάντηση, είναι ίσως, δύσκολο μέσα σε ενενήντα δευτερόλεπτα κανείς να πει, αυτό και αυτό θα γίνει, δίχως πολυλογίες και ασάφειες.
Στο φετινό αυτό διάλογο το μόνο καινούριο ήταν πως μέρος έλαβε ένα μέλος ενός κόμματος και όχι ο πρόεδρός του (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) και το μόνο ευχάριστο ότι δόθηκαν 1.000.000 € στο ταμείο των φτωχών(βέβαια και αυτό ήταν μια πράξη θετική προς το κόμμα του ΛΑΟΣ, η οποία βοήθησε πολύ και την εικόνα του κου. Καρατζαφέρη). Παρ’ όλα αυτά λίγο καιρό πριν τις εκλογές και μετά από πολλές αλλαγές στα τηλεοπτικά προγράμματα, συγκεντρώθηκε η αφρόκρεμα των Ελλήνων δημοσιογράφων (με κάποιες ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις) και οι πολιτικοί αρχηγοί οι μεν πρώτοι για να κολλήσουν στον τοίχο με τις ερωτήσεις τους τούς πολιτικούς, οι δε δεύτεροι για να αναδείξουν το έργο τους στην ευρωβουλή, όλα αυτά τα χρόνια και να γνωστοποιήσουν τα προγράμματά τους για την ερχόμενη πενταετία. Τώρα, κατά πόσο κάτι τέτοιο έγινε πραγματικότητα, είναι άλλο θέμα.
Οι ευρωεκλογές είναι πλέον πολύ κοντά, έτσι όλοι προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να πείσουν αυτούς που δηλώνουν πως θα απέχουν ή πως είναι αναποφάσιστοι. Τελικά η «συζήτηση» της Πέμπτης βοήθησε ή οι περισσότεροι προτίμησαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στους «αιωνίους»;Μάλλον δε συνέβη ούτε το δεύτερο, αφού η πολυσυζητημένη και πολυδιαφημισμένη συναυλία των AC/DC, ήταν αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον των περισσοτέρων.
Αναμένουμε, λοιπόν, «με αγωνία» σε λίγο καιρό και το debate για τις βουλευτικές εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Οι αλλαγές θα είναι και τότε μεγάλες! Ο κος Καραμανλής θα προτιμήσει άλλο χρώμα κουστουμάκι, ο κος Παπανδρέου θα μιλά με την ίδια ευγλωττία, η κα Παπαρήγα θα είναι, ελπίζουμε, κατανοητή, ο κος Αλαβάνος, ίσως ξυριστεί (δεν νομίζω ο κος Τσίπρας να αναλάβει τέτοιου είδους ευθύνες) και ο κος Καρατζαφέρης ίσως απαντήσει με κάποιο διφορούμενο σχόλιο στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ξανά.
Κυριακή 31 Μαΐου 2009
Κυριακή 24 Μαΐου 2009
Πάνω από 2 δεκαετίες...
Ένας «παραδοσιακός» … ARKAS.
Από μικρή θυμάμαι το θείο μου να ξοδεύει χρήματα σε μικρά βιβλία, συνήθως χρώματος γκρι με ασπρόμαυρα σκίτσα και παράξενα σχέδια. Αναρωτιόμουν τι του έλκυε τόσο το ενδιαφέρον, μέχρι που διάβασα και εγώ ένα από αυτά και κατάλαβα αμέσως, το γιατί. Χιούμορ, σαρκασμός και φαντασία τα χαρακτήριζαν. Στο όνομα δεν έδωσα, αρχικά σημασία, αλλά αργότερα αναρωτήθηκα ποιος να ‘ναι, άραγε αυτός ο ΑΡΚΑΣ;
Ωστόσο, δεν κατάφερα να ανακαλύψω και πολλά, βλέπετε, έχει καταφέρει να κρατήσει καλά κρυμμένη την ταυτότητά του τόσα χρόνια. Όπως δηλώνει, όμως, το όνομα του, ή ορθότερα το ψευδώνυμό του, κατάγεται από την Αρκαδία. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν γνωρίζουμε τίποτα παραπάνω για αυτόν και ίσως οι εικασίες περί του ψευδώνυμού του να είναι και αυτές λανθασμένες.
Σε μια εποχή, πάντως, που ο καθένας παλεύει να αποκτήσει αυτά τα περιβόητα 15 λεπτά προβολής στο φακό (μερικοί σκοτώνονται για πολύ λιγότερα), σε μια περίοδο στην οποία ο οιοσδήποτε βγαίνει στο γυαλί και ξεφουρνίζει γνώμες και κρίσεις, σε μια εποχή που αξία φαίνεται να έχει μόνο όποιος προβάλλεται και ξανά προβάλλεται, δίχως καμία ουσιαστική προσφορά, ο ΑΡΚΑΣ έχει καταφέρει να διατηρήσει την ταυτότητά του άγνωστη, αλλά να κάνει έντονη και αισθητή την παρουσία του. Ο τρόπος γραφής του, τα σχόλια και τα σχέδιά του εξ’ αρχής έκαναν εντύπωση. Τα κόμιξ του πούλησαν από την πρώτη στιγμή που εκδόθηκαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να επανεκδίδονται με ταχείς ρυθμούς, ενώ η επιτυχία τους είναι πολύ μεγάλη και στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα έχουν εκδοθεί σε πολλές γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα πολωνικά κ.ά. Έχει γράψει, ακόμη και σε εφημερίδες( π.χ. «Καθημερινή»), ποτέ όμως δεν έχει δώσει συνεντεύξεις ή έχει κάνει κάποια δήλωση.
Το μυστικό της επιτυχίας του; Φαντάζομαι, η διαχρονικότητα και η καθολικότητα που διακρίνει τα γραπτά του. Χωρίς να επαναλαμβάνεται παρουσιάζει το σημερινό κόσμο, όπως ακριβώς είναι. Πολιτική, κοινωνία, σχέσεις, γάμος, σεξ κυριαρχούν στα δημιουργήματά του. Ο Ισοβίτης, ο Κόκορας, ο Καστράτο και όλοι του οι ήρωες αντιπροσωπεύουν τον καθημερινό άνθρωπο… ή ζώο, με μια δόση, φυσικά, χιούμορ και σαρκασμού. Οι ιστορίες του πραγματικά αστείες, αντανακλούν την καθημερινότητά μας. Με μια εικόνα, μ’ ένα σκίτσο κριτικάρει όλα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μας. Δίχως καμία προσπάθεια αυτοπροβολής, μας δίνει ξεκάθαρα να καταλάβουμε που βαδίσουμε ως κοινωνία, πως είναι ο κόσμος μας και οι άνθρωποι.
Καυστικός, αστείος, έξυπνος, κυνικός, χυδαίος, αλλά πάντα επίκαιρος, ο ΑΡΚΑΣ με τα πρωτότυπα σκίτσα του και τους εμπνευσμένους διαλόγους του, δίχως την παραμικρή αναζήτηση εφήμερης δόξας χαρίζει για πάνω από 20 χρόνια γέλιο, αφυπνίζει τους αναγνώστες του και τους βάζει, πραγματικά, σε μια διαδικασία σκέψης.
Από μικρή θυμάμαι το θείο μου να ξοδεύει χρήματα σε μικρά βιβλία, συνήθως χρώματος γκρι με ασπρόμαυρα σκίτσα και παράξενα σχέδια. Αναρωτιόμουν τι του έλκυε τόσο το ενδιαφέρον, μέχρι που διάβασα και εγώ ένα από αυτά και κατάλαβα αμέσως, το γιατί. Χιούμορ, σαρκασμός και φαντασία τα χαρακτήριζαν. Στο όνομα δεν έδωσα, αρχικά σημασία, αλλά αργότερα αναρωτήθηκα ποιος να ‘ναι, άραγε αυτός ο ΑΡΚΑΣ;
Ωστόσο, δεν κατάφερα να ανακαλύψω και πολλά, βλέπετε, έχει καταφέρει να κρατήσει καλά κρυμμένη την ταυτότητά του τόσα χρόνια. Όπως δηλώνει, όμως, το όνομα του, ή ορθότερα το ψευδώνυμό του, κατάγεται από την Αρκαδία. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν γνωρίζουμε τίποτα παραπάνω για αυτόν και ίσως οι εικασίες περί του ψευδώνυμού του να είναι και αυτές λανθασμένες.
Σε μια εποχή, πάντως, που ο καθένας παλεύει να αποκτήσει αυτά τα περιβόητα 15 λεπτά προβολής στο φακό (μερικοί σκοτώνονται για πολύ λιγότερα), σε μια περίοδο στην οποία ο οιοσδήποτε βγαίνει στο γυαλί και ξεφουρνίζει γνώμες και κρίσεις, σε μια εποχή που αξία φαίνεται να έχει μόνο όποιος προβάλλεται και ξανά προβάλλεται, δίχως καμία ουσιαστική προσφορά, ο ΑΡΚΑΣ έχει καταφέρει να διατηρήσει την ταυτότητά του άγνωστη, αλλά να κάνει έντονη και αισθητή την παρουσία του. Ο τρόπος γραφής του, τα σχόλια και τα σχέδιά του εξ’ αρχής έκαναν εντύπωση. Τα κόμιξ του πούλησαν από την πρώτη στιγμή που εκδόθηκαν και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να επανεκδίδονται με ταχείς ρυθμούς, ενώ η επιτυχία τους είναι πολύ μεγάλη και στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα έχουν εκδοθεί σε πολλές γλώσσες, όπως τα αγγλικά, τα γερμανικά, τα πολωνικά κ.ά. Έχει γράψει, ακόμη και σε εφημερίδες( π.χ. «Καθημερινή»), ποτέ όμως δεν έχει δώσει συνεντεύξεις ή έχει κάνει κάποια δήλωση.
Το μυστικό της επιτυχίας του; Φαντάζομαι, η διαχρονικότητα και η καθολικότητα που διακρίνει τα γραπτά του. Χωρίς να επαναλαμβάνεται παρουσιάζει το σημερινό κόσμο, όπως ακριβώς είναι. Πολιτική, κοινωνία, σχέσεις, γάμος, σεξ κυριαρχούν στα δημιουργήματά του. Ο Ισοβίτης, ο Κόκορας, ο Καστράτο και όλοι του οι ήρωες αντιπροσωπεύουν τον καθημερινό άνθρωπο… ή ζώο, με μια δόση, φυσικά, χιούμορ και σαρκασμού. Οι ιστορίες του πραγματικά αστείες, αντανακλούν την καθημερινότητά μας. Με μια εικόνα, μ’ ένα σκίτσο κριτικάρει όλα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μας. Δίχως καμία προσπάθεια αυτοπροβολής, μας δίνει ξεκάθαρα να καταλάβουμε που βαδίσουμε ως κοινωνία, πως είναι ο κόσμος μας και οι άνθρωποι.
Καυστικός, αστείος, έξυπνος, κυνικός, χυδαίος, αλλά πάντα επίκαιρος, ο ΑΡΚΑΣ με τα πρωτότυπα σκίτσα του και τους εμπνευσμένους διαλόγους του, δίχως την παραμικρή αναζήτηση εφήμερης δόξας χαρίζει για πάνω από 20 χρόνια γέλιο, αφυπνίζει τους αναγνώστες του και τους βάζει, πραγματικά, σε μια διαδικασία σκέψης.
Κυριακή 10 Μαΐου 2009
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...
20 χρόνια… Πολύς καιρός… Ακούγεται μακρινό, ίσως απόμακρο, αλλά δεν είναι παρά λίγα χρόνια, που θα κυλήσουν και αυτά όπως και τα 20 προηγούμενα. Πώς θα είναι, άραγε, ο κόσμος μας σε 20 χρόνια από τώρα; Θα είναι οι αλλαγές τόσο συνταρακτικές, όπως κάποιοι περιγράφουν και προβλέπουν; Βέβαια, η λογική και αυθόρμητη αντίδραση που γεννάται μέσα από αυτή την ερώτηση είναι: «Τι λέτε; Εδώ δεν ξέρουμε που θα είμαστε σε μια μέρα, τι θα κάνουμε αύριο, θα μιλήσουμε για 20 χρόνια;». Όμως, φανταστήκατε ποτέ πως θα ναι η ζωή σας, στα 20, στα 40, στα 60 ή 80 σας; Είμαι σίγουρη πως ναι. Θα κάνω λοιπόν και εγώ το ίδιο. Θα προσπαθήσω, να φανταστώ πως θα ναι μια μέρα μου σε 20 χρόνια από σήμερα. Ξεκινάμε, λοιπόν, το ταξίδι στο χρόνο..!
Πρωινό μιας ανοιξιάτικης μέρας του 2029. Το ξυπνητήρι χτυπά δαιμονισμένα και προστάζει την ανέγερσή μου, σαν άλλος κελευστής που διατάζει τους φαντάρους να ξεκινήσουν τις αγγαρείες τους. Αφού καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάτι (σίγουρα το πρωινό ξύπνημα θα με βασανίζει για πολλά χρόνια ακόμη), θα ανοίξω τις κουρτίνες για να καλωσορίσω άλλη μια ηλιόλουστη μέρα, θα επιμεληθώ λιγάκι την εξωτερική μου εμφάνιση, απλό ντύσιμο, ελαφρώς ατημέλητο χτένισμα, λεφτά, κλειδιά, κινητό στην τσάντα, λαπ-τοπ στον ώμο κι είμαι έτοιμη για αναχώρηση. Μπαίνω, λοιπόν στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Ο δρόμος γεμάτος από δίτροχους φασαριόζους και φωνακλάδες με τέσσερις τροχούς, οι οποίοι δίχως να ‘χουν άλλη επιλογή περιμένουν καρτερικά το Σταμάτη να κάνει το διάλλειμα του και το Γρηγόρη να αναλάβει δράση, στοιχισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο, ουρλιάζουν για μια μόνο κίνηση (πιστεύω πως και το μποτιλιάρισμα θα μας βασανίζει αιώνια). Εφ’ όσον καταφέρω να φτάσω στον χώρο εργασίας μου, 1 ώρα μετά, έχοντας, φυσικά, αραδιάσει χιλιάδες βρισιές στους άσχετους οδηγούς, που νύχτα πήραν το δίπλωμα και έχοντας ακούσει άλλες τόσες, το γνωστό, «πλύνε καλύτερα κανένα πιάτο, κυρά μου», κάθομαι στο γραφείο μου και αρχίζω να διαβάζω τις πρωινές εφημερίδες, να ακούω τα νέα στην τηλεόραση και να ξαναδιαβάζω τα ίδια πράγματα στο Ίντερνετ.
Πρωινό μιας ανοιξιάτικης μέρας του 2029. Το ξυπνητήρι χτυπά δαιμονισμένα και προστάζει την ανέγερσή μου, σαν άλλος κελευστής που διατάζει τους φαντάρους να ξεκινήσουν τις αγγαρείες τους. Αφού καταφέρω να σηκωθώ από το κρεβάτι (σίγουρα το πρωινό ξύπνημα θα με βασανίζει για πολλά χρόνια ακόμη), θα ανοίξω τις κουρτίνες για να καλωσορίσω άλλη μια ηλιόλουστη μέρα, θα επιμεληθώ λιγάκι την εξωτερική μου εμφάνιση, απλό ντύσιμο, ελαφρώς ατημέλητο χτένισμα, λεφτά, κλειδιά, κινητό στην τσάντα, λαπ-τοπ στον ώμο κι είμαι έτοιμη για αναχώρηση. Μπαίνω, λοιπόν στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Ο δρόμος γεμάτος από δίτροχους φασαριόζους και φωνακλάδες με τέσσερις τροχούς, οι οποίοι δίχως να ‘χουν άλλη επιλογή περιμένουν καρτερικά το Σταμάτη να κάνει το διάλλειμα του και το Γρηγόρη να αναλάβει δράση, στοιχισμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο, ουρλιάζουν για μια μόνο κίνηση (πιστεύω πως και το μποτιλιάρισμα θα μας βασανίζει αιώνια). Εφ’ όσον καταφέρω να φτάσω στον χώρο εργασίας μου, 1 ώρα μετά, έχοντας, φυσικά, αραδιάσει χιλιάδες βρισιές στους άσχετους οδηγούς, που νύχτα πήραν το δίπλωμα και έχοντας ακούσει άλλες τόσες, το γνωστό, «πλύνε καλύτερα κανένα πιάτο, κυρά μου», κάθομαι στο γραφείο μου και αρχίζω να διαβάζω τις πρωινές εφημερίδες, να ακούω τα νέα στην τηλεόραση και να ξαναδιαβάζω τα ίδια πράγματα στο Ίντερνετ.
Για να συνέλθω από όλα αυτά που διάβασα, αλλά κυρίως άκουσα, στις πρωινές, ειδησεογραφικές εκπομπές, παραγγέλνω ένα χυμό και καλώ τους συνεργάτες μου στο γραφείο για να αποφασίσουμε τα θέματα της εκπομπής μας. Ραδιοφωνική παραγωγός, βλέπετε, και αρχισυντάκτρια της εκπομπής. Μεσημεριάζει και οι υποχρεώσεις τρέχουν, μαζί τους και εγώ. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο άρθρο μου και μετά από κάποιες διορθώσεις το στέλνω με mail στον αρχισυντάκτη του περιοδικού περιμένοντας ανυπόμονα την απάντησή του. Στο μεταξύ, τσεκάρω ξανά τα θέματα της εκπομπής, τσακώνομαι με τον ηχολήπτη, λαμβάνω την έγκριση του αφεντικού για το άρθρο, σκέφτομαι θέματα για την επόμενη εκπομπή, σχεδιάζω τη συνέντευξη από μεγάλο καλλιτέχνη, που επιτέλους κατάφερα να τον κάνω να δεχτεί να μου μιλήσει και η μεγάλη ώρα έφτασε. Βραδάκι και η εκπομπή ξεκινά, το άγχος με κυριεύει, αλλά λίγα λεπτά μετά όλα έχουν ξεχαστεί. Η ατμόσφαιρα του στούντιο, η μαγευτική μουσική και η επαφή με το κοινό με χαλαρώνουν. Δυο ώρες περνούν πολύ γρήγορα και ευχάριστα, μέσα σε χιλιάδες μηνύματα ακροατών, ειδήσεις, διάφορα θέματα και όμορφα τραγούδια. Ένα ποτάκι μετά τη δουλειά σε ένα ήσυχο μέρος με λίγους φίλους και ένα καλό βιβλίο, μόλις γυρίσω σπίτι, συμπληρώνουν τη μέρα μου.
Έτσι φαντάζομαι σε δυο δεκαετίες από σήμερα την καθημερινότητά μου. Ίσως τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά, ίσως να μην ασχολούμαι καν με το ραδιόφωνο, αν και από μικρή προετοιμαζόμουν για κάτι τέτοιο, ίσως… Τα ίσως και τα μπορεί είναι πολλά, όπως, άλλωστε και τα όνειρα, σωστά;;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)