Το «Νερόγαλο…»

Το τυρόγαλο, αυτό το υπόλειμμα από το παρασκευασμένο τυρί, όπως το ξέρουμε δεν μπορεί να είναι βλαβερό. Όταν, όμως, έρθει σε επαφή με το τρεχούμενο νερό, τους οργανισμούς που ζουν σε αυτό, αλλά και το χώμα τότε ναι, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές δηλητηριάσεις και ασθένειες σε όποιον δοκιμάσει να το πιει.
Οι κάτοικοι ενός χωριού της Αρκαδίας, ωστόσο, φαίνεται να έχουν γερό οργανισμό, καθώς επί 2 περίπου χρόνια,καταναλώνουν νερό στο οποίο έχουν χυθεί τόνοι τυρόγαλου.
Ένα εργοστάσιο παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων, λίγο έξω από το εν λόγω χωριό, χωρίς κανένα ενδοιασμό και σεβασμό στους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτό άδειαζε ότι περίσσευε από τα προϊόντα του σε μια δεξαμενή/γεώτρηση την οποία οι κάτοικοι χρησιμοποιούν για την τροφοδοσία τους με νερό. Με τον καιρό η δεξαμενή «φούσκωνε», με αποτέλεσμα οι πηγές του διπλανού ποταμού να γεμίζουν, όχι καθαρό νερό, αλλά «νερόγαλο».
Οι κάτοικοι αντιλήφθηκαν πως κάτι δεν ήταν σωστό, όταν από τις πηγές του ποταμού, δεν ανάβλυζε μόνο νερό, αλλά και μια πολύ δυσάρεστη μυρωδιά. Μετά, από πολλές εισηγήσεις και καταγγελίες των ιδίων, εδέησαν οι αρμόδιες αρχές να ερευνήσουν το θέμα και να προχωρήσουν στις απαραίτητους ελέγχους. Τα αποτελέσματα, πικρά και αποθαρρυντικά. Οι εικασίες των κατοίκων βγήκαν αληθινές, αν και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της μονάδας δεν έχει παραδεχτεί τίποτα.
Παρά το γεγονός πως η συγκεκριμένη βιομηχανική μονάδα διαθέτει τον απαραίτητο εξοπλισμό για την σωστή εκμετάλλευση αυτών των υπολειμμάτων, πράγμα που επιβάλλει και επιδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ιδιοκτήτης της θεώρησε λογικότερο και σωστότερο, να μολύνει τα καθαρά νερά ενός ποταμού, ο οποίος βοηθά και συντηρεί πολλές οικογένειες που ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Συνέπεια, λοιπόν, όλων αυτών είναι πως οι κάτοικοι ενός χωριού κινδυνεύουν να νοσήσουν από σοβαρότατες ασθένειες, αλλά και να χάσουν την κύρια πηγή εσόδων τους, αφού αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί τότε το όνομα των παραγωγών και των προϊόντων του κάμπου του χωριού θα αμαυρωθεί και θα στιγματιστεί. Τη περίοδο που διανύουμε το χωριό τροφοδοτείτε με νερό από την πηγή της πρωτεύουσας του νομού, πράγμα το οποίο δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα, για λόγους που είναι εύκολα κατανοητοί σε όλους. Ήδη, οι διακοπές νερού στο χωριό έχουν αρχίσει και η πίεση του έχει μειωθεί κατά πολύ. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ποτάμι αυτό ενώνεται με τον Λάδωνα, οπότε το πρόβλημα παύει σιγά σιγά να αφορά μόνο το χωριό που παίρνει νερό από αυτό και να γίνεται ζήτημα μεγαλύτερης εμβέλειας.
Η μάχη που καλούνται να δώσουν οι κάτοικοι του χωριού είναι πολύ δύσκολή και σκληρή, δεδομένου ότι η συγκεκριμένη βιομηχανική μονάδα διευθύνεται από άτομο που έχει τις κατάλληλες γνωριμίες και τα ανάλογα χρήματα, για να αποσιωπήσει το όλο συμβάν.

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Λίγες ώρες μετά το κλείσιμο της κάλπης την 7η Ιουνίου, το μόνο που μπορούσε να ακούσει και να δει κανείς σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, ήταν η φράση «Νίκη του ΠΑΣΟΚ. Μεγάλος νικητής η αποχή». Αυτή είναι και η πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ είναι ο νικητής τον Ευρωεκλογών για το 2009.
Το πρώτο κόμμα, όμως, όπως είπαν όλοι ήταν η αποχή, η οποία άγγιξε πρωτοφανή ποσοστά. Κερδίζοντας το 47,4% των ψήφων (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), αποδείχθηκε πως όσα λέγονταν πριν τις εκλογές για τη μη συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία, ήταν αληθινά. Στο γεγονός αυτό ίσως να έπαιξαν ρόλο και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και ο καλός καιρός εκείνες τις μέρες, αλλά δεν είναι δυνατόν σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι της χώρας να είχαν κανονίσει διακοπές για το τριήμερο. Μερικοί ναι, προτίμησαν τη δροσιά της θάλασσας και τον καυτό ήλιο, όμως αυτό ήταν ένα συγκεκριμένο ποσοστό. Οι υπόλοιποι, οι οποίοι απείχαν συνειδητά, ήθελαν κάτι να πουν. Οι περισσότεροι από αυτούς που επέλεξαν να μην ψηφίσουν ανήκαν στο σώμα της Νέας Δημοκρατίας, όμως μεγάλος ήταν και ο αριθμός ατόμων που ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και προτίμησαν να μην ψηφίσουν. Με λίγα λόγια, και δεδομένου ότι στις ευρωεκλογές δεν εκλέγεται κυβέρνηση, οι πολίτες διάλεξαν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους απέχοντας, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο ένα ηχηρό μήνυμα στους πολιτικούς για αλλαγή και καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων του τόπου.
Το παράξενο είναι πως, παρ’ όλο που οι Ευρωπαίοι πολίτες ζητούν σοσιαλδημοκρατική πολιτική ψήφισαν δεξιά κόμματα. Η Ελλάδα ανήκει στις λίγες χώρες, στις οποίες τις εκλογές κέρδισαν σοσιαλιστικά κόμματα.
Ακολούθησαν, έτσι, αναλύσεις επί αναλύσεων σε όλα τα «παράθυρα» δελτίων ειδήσεων και πολιτικών τηλεοπτικών εκπομπών, σχόλια και άρθρα στον Τύπο για τα αποτελέσματα και για το γιατί η αποχή ήταν τόσο μεγάλη. Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να στηρίζει τις αποφάσεις του και την πολιτική του και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να ζητά, εσπευσμένα, εθνικές εκλογές. Τα μικρότερα κόμματα φαίνεται να χαίρονται με τα αποτελέσματα, με εξαίρεση ίσως τον ΣΥΡΙΖΑ αφού άλλα περίμενε και άλλα είδε. Με μόλις 4, 68% των ψήφων το προφίλ ανανέωσης που πλασάρει ο κος Τσίπρας δεν φαίνεται να αποδίδει. Το ΛΑΟΣ είναι αυτό που βγήκε κερδισμένο περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα, καθώς αρκετοί ψηφοφόροι της Ν.Δ επέλεξαν να ψηφίσουν Γ. Καρατζαφέρη, πράγμα που πολλοί χρεώνουν στην ξεκάθαρη(όχι απόλυτα σωστή, αλλά ξεκάθαρη) πολιτική πρόταση του κόμματος για τη λαθρομετανάστευση. Το Κ.Κ.Ε, παρά τα μειωμένα ποσοστά είναι ευχαριστημένο, καθώς βγήκε πρώτο στα αριστερά κόμματα και άρα, σύμφωνα με δηλώσεις, είναι η καλύτερη αριστερή επιλογή για περιορισμό του δικομματισμού και για λύσεις στα προβλήματα.
Οι ευρωεκλογές τελείωσαν. Η δυσαρέσκεια και η απαξίωση είναι ξεκάθαρες, πια. Αν αλλάξει κάτι δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε από τώρα. Είναι ακόμη νωρίς για να καταλάβουμε αν η ψήφος μας πήγε ή όχι, χαμένη. Αναμένουμε, λοιπόν τις βουλευτικές εκλογές, οι οποίες ίσως να μην είναι μακριά, για να δούμε αν ο ελληνικός λαός πράξει με την ίδια «αντικειμενικότητα» και ξαναδείξει φανερά την πικρία και την απαρέσκεια του προς το πολιτικό σύστημα.

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΤΙΔΑΣ

Αλήθεια, αναρωτηθήκατε ποτέ πώς θα ήταν αν αποφασίζατε εσείς για το μέλλον της χώρας μας, αν είχατε την εξουσία στα χέρια σας ;
Ακούμε συνεχώς για νέα σκάνδαλα και παρασπονδίες πολιτικών προσώπων. Αυτός πήρε τόσα, ο άλλος άλλα τόσα και ούτω κάθε εξής. Πώς θα αντιδρούσατε, όμως, αν ήσασταν στη θέση τους; Είστε σίγουροι πώς δεν θα βάζατε το δάχτυλο στο μέλι, που λέει και ο σοφός και πολύπαθος λαός μας; Βέβαια, αν δεν ζήσεις κάτι δεν μπορείς να έχεις και απόλυτα σωστή γνώμη για αυτό, αλλά προσπαθήστε να μπείτε στη θέση ενός βουλευτή, ενός υπουργού και σκεφτείτε, για λίγο, πως θα πράττατε αν κάποιος σας προσέφερε , για παράδειγμα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό για να αποσιωπήσετε μια «ατασθαλία» που διέπραξε.
Προσωπικά, δεν ορκίζομαι πως θα παρέμενα «αθώα». Τώρα, υποστηρίζω πως όχι δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά και δεν θα δεχόμουν κανέναν να προσβάλει εμένα και το λειτούργημα που ασκώ με τέτοιο τρόπο. Αλλά, πραγματικά δεν γνωρίζω τι θα έκανα σε περίπτωση που χιλιάδες χρημάτων θα βρίσκονταν μπροστά μου από το πουθενά. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τους πολιτικούς και τις πράξεις τους, κάθε άλλο, όμως αναρωτιέμαι. Είναι κάποια ασθένεια; Χτυπάει μόνο πολιτικούς; Είναι κολλητική; Τι γίνεται όταν τόση εξουσία, άρα και οι ευθύνες που συνεπάγεται, δίνεται ξαφνικά σε ένα πρόσωπο;
Μάλλον, για το λόγο αυτό τα πολιτικά πρόσωπα μένουν τα ίδια μετά από τόσα χρόνια, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Έχουν ανοσία, πλέον. Ο οργανισμός τους έχει συνηθίσει και δεν αντιδρά. Μαθαίνουν από μικροί.
Ο ιός της «πολιτιτίδας», μάλλον περνά από γενιά σε γενιά, ίσως και για αυτό εμείς οι απλοί πολίτες να μην μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί γίνονται όλα αυτά και γιατί θυμούνται ότι υπάρχουμε κάθε τέσσερα χρόνια.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ…;;;

«Η ελευθερία σου ξεκινάει εκεί όπου σταματά η ελευθερία του άλλου», είπε ένας σοφός συμπατριώτης μας. Όμως, που σταματά η ελευθερία του άλλου και που ξεκινά η δική μας; Ποιος ορίζει τις συνέπειες αν αυτά τα όρια ξεπεραστούν; Και, τελικά, ποιος ορίζει αυτά τα όρια; Υπάρχει κάποιος άγραφος νόμος στον οποίο πρέπει όλοι να υπακούμε;
Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου, για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι αίματος και έχουν χαθεί χιλιάδες ζωές ανά τους αιώνες. Από την εποχή του Περικλή, στην αρχαία Αθήνα, ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να ανεβαίνει στο βήμα και να εκφράζει δημοσίως αυτό που πιστεύει, είτε ήταν σύμφωνο με την κοινή γνώμη, είτε όχι. Από τότε, όμως πέρασαν πολλές δεκαετίες και τα πράγματα με τη ροή του χρόνου άλλαζαν. Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού πέρασε από πολλά και διαφορετικά στάδια, μοναρχίες, δικτατορίες, βασιλείες, κομμουνισμός και τόσα άλλα για να καταλήξει, σήμερα, στο δημοκρατικό πολίτευμα. Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, θεωρείται αδιανόητο να μην έχει τη δυνατότητα κάποιος να εκφράσει τη γνώμη του και την άποψή του ελεύθερα, δίχως φόβο.
Στην εποχή μας, λοιπόν, ο καθένας έχει το δικαίωμα της έκφρασης λόγου, όπου και όποτε θέλει. Μπορεί να ζωγραφίσει σε ένα τοίχο, μπορεί να γράψει στο Ίντερνετ ή πολύ εύκολα να βγει στην τηλεόραση. Οι απόψεις που θα εκφράσει, ίσως να είναι ίδιες με κάποιων ακροατών του/αναγνωστών του, ίσως και διαφορετικές. Αυτό, όμως δεν έχει καμία σημασία. Οποιοσδήποτε μπορεί πλέον, να λέει δημόσια ότι πιστεύει, χωρίς καμία συνέπεια ή… μήπως όχι;
Πράγματι, έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο, στο οποίο ο καθένας μπορεί να πει ότι θέλει, χωρίς να έχει αυτή του η πράξη αντίκτυπο στη ζωή του; Και αν ναι, γιατί καθημερινά εκπομπές «κόβονται» και συζητήσεις διακόπτονται βιαίως, όταν ακουστεί μια γνώμη αντίθετη ή ξένη προς αυτή που συμμερίζονται οι περισσότεροι
ή προς αυτή που θεωρείται ευρέως αποδεκτή; Μήπως, εν τέλει την ελευθερία του λόγου ορίζουν οι πολλοί; Μήπως την ορίζουν τα συμβούλια και τα δικαστήρια; Μήπως είναι σωστό αυτό που πολλοί υποστηρίζουν, λέγοντας «Άποψή μου είναι, αν δεν σου αρέσει μην την ακούς»;
Η λογοκρισία, είναι γεγονός, ακόμη και σήμερα. Για κάποιους πρέπει και οφείλει να υπάρχει, για κάποιους άλλους είναι αδιανόητη μια τέτοια κατάσταση. Ένα θέμα που εγείρει αντιδράσεις και υπόκειται σε διάφορους κανόνες, η ελευθερία του λόγου είναι σίγουρο πως θα μας απασχολεί για πολύ ακόμα, καθώς τα όρια της είναι απροσδιόριστα. Πάντοτε θα γίνεται λόγος για την ελευθερία του λόγου…